Til Helgu Línu

ÍSLENSKT VÖGGULJÓÐ Á HÖRPU

Ég skal vaka og vera góð
vininum mínum smáa,
meðan óttan rennur rjóð,
roðar kambinn bláa,
og Harpa syngur hörpuljóð
á hörpulaufið smáa.

Stundum var í vetur leið
veðrasamt á glugga.
Var ekki eins og væri um skeið
vofa í hverjum skugga?
Fáir vissu að vorið beið
og vorið kemur að hugga.

Eins og hún gaf þér íslenskt blóð,
ungi draumsnillingur,
megi loks hin litla þjóð
leggja á hvarm þinn fingur
á meðan Harpa hörpuljóð
á hörpulaufið syngur.

Texti: Halldór Laxness

Athugasemdir

[Bjarndís Helena Mitchell, 16.9.2007 kl. 10:15]

Fallegt.

[María Kristjánsdóttir, 16.9.2007 kl. 13:07]

Söng þetta alltf fyrir dölluna

[Árni Gunnarsson, 16.9.2007 kl. 13:09]

Eitt af þeim ljóðum sem er svo áleitið í sinni einföldu fegurð að það seytlar inn í sálina og sest þar að ómeðvitað.

Hafið þið lesið ljóðið -Sumarnótt á Þingvöllum- eftir Jakob Jóh. Smára?

Sólskinið tindrar hægt um hamra og gjár... 

[Guðný Anna Arnþórsdóttir, 16.9.2007 kl. 21:36]

Þetta er eitt af eftirlætisljóðum mínum, svo djúphyglislega fallegt...án væmni. Fegurð, fegurð, uhmmmm.

[Kristín Björg Þorsteinsdóttir, 17.9.2007 kl. 10:54]

Og ekki er nú lagið hans Jóns Þórarinssonar við ljóðið síðra....