Hvar hafa dagar lífs míns lit sínum glatað?

Yngri dóttir mín er ástfangin upp fyrir haus. Hún er fimm ára og hefur augastað á miklum flagara sem heitir Christian. Dökkhærður súkkulaðisætur strákur sem er í bekknum hennar.

Ástin er þó ekki alveg að fullu endurgoldin því hún er ekki viss um að hann elski hana en lætur það samt ekki aftra sér. Hún eltir hann á röndum um alla skólalóðina dag hvern og hann virðist láta sér það lynda.

Hún hafði á orði á dögunum við pabba sinn: Pabbi þegar þú átt eftir að sjá hann áttu eftir að verða svo in love að þú verður bara gay!

Hún fékk nýverið kojur inn til sín og hefur nú innréttað neðri kojuna sem væntanlegt heimili sitt og unnustans. Hún fyllti kojuna af púðum og teppum og tuskudýrum og hefur hengt fyrir teppi til að gera nú vistarveruna meira kósý. Þetta verður prívat spottið okkar segir hún kát.

Ég býst við að hann flytji inn innan tíðar.

Það er kostulegt að fylgjast með stelpuskottinu, hún klæðir sig uppá daglega og setur saman föt til að undirbúa væntanlega heimsókn flagarans sem stendur fyrir dyrum. Þessi framkoma er fullkomlega sjálfsprottin því hún hefur síður en svo smarta fyrirmynd í móður sinni þessa dagana.

Dag hvern fyrir fréttir er auglýsing í sjónvarpinu sem er eitthvað á þessa leið:

"Have you let yourself go?" eða "Ertu búin að missa það?" og fjallar um það að sjötíu prósent amerískra kvenna hætti að hafa sig til eftir að þær verði mæður og verði hreinlega að sækja sér ráðgjöf til að endurheimta fyrra pæjusjálf.

Ég er búin að missa það. Það er deginum ljósara. Í fyrsta lagi er ég nánast hætt að nenna að mála mig þannig að þá sjaldan að ég klessi á mig maskara þá hrekkur fólk í kút og hrósar mér fyrir útlitið. Sökum meðgöngunnar kemst ég náttúrlega ekki í neitt og fjölskyldan þarf að dragnast með þessa joggingklæddu ómáluðu mannveru út um allt. Það tók síðan steininn úr þegar familían fór út að borða á dögunum og ég pantaði mér steik. Þá gerði ég mér grein fyrir að ég var hreinlega orðin byrði.

Ég borða orðið afar sjaldan rautt kjöt í þessu gósenlandi grænmetis og ávaxta og því var ég full eftirvæntingar að bíta mig fasta í vænt naut. Steikin kom um síðir og leit bara býsna vel út.

Ég skar í dýrið og það reyndist ofeldað. Það skipti engum togum að ég brast í grát og var hreint óhuggandi. Ég leyfi mér nú að halda að óléttan hafi spilað þarna inn í því ég hef ekki lagt það í vana minn að brynna músum á almannafæri.

Þjónninn vildi allt fyrir mig gera en ekkert gat að mínu mati lagað þessa yfirsjón matsveinsins og því sat ég bara grenjandi og þerraði augun á hvítum dúknum. Dætur mínar og eiginmaður settu í fimmta gír og byrjuðu öll að borða matinn sinn á ógnarhraða til að komast sem fyrst úr þessum þrengingum. Það var ekki laust við að ég vorkenndi þeim ofurlítið. Yngri dóttirin endurtók eins og róbót: "Mamma ég elska þig" eins og hún væri andsetin. Aumingja barnið.

Nokkrum dögum síðar fór ég í kvennaboð og ákvað að leggja nú ofurlítinn metnað í útlitið.

Ég gat það nú ekki alveg hjálparlaust og því varð bóndinn að setja í mig rúllur. Hann gerði það samviskusamlega heldur þegjandalegur, sennilega kvalinn af yfirvofandi ótta um að ég brysti í grát ef hann neitaði. Hann veit ekki blessaður hvað hann er búinn að koma sér í því héðan í frá mun ég alltaf láta hann setja í mig rúllur. Hann er svo góður í því!

Þegar ég var að labba út úr dyrunum kom sú stutta til mín og lagði lófann í höndina á mér og sagði: "Mamma, getum við gert einn díl? Ertu til í að vera svona þegar Christian kemur?" Við gerðum díl.

Ég ætla að leggja mig fram um að verða barninu ekki til frekari skammar.