Allir þurfa að vinna heimavinnuna sína

Ég gerðist nýverið húsmóðir í Los Angeles. Þar sem ég á litla stúlku á leikskólaaldri var ég búin að hlakka mikið til að geta verið heima hjá henni öllum stundum og sinnt barninu, en hún hefur eins og flest börn verið á leikskóla á Íslandi síðan hún hafði aldur til. Strax eftir fyrstu vikuna heima, þegar við vorum hætt að vakna milli 4 og 5 á morgnana, tók að gæta nokkurs pirrings hjá litlu dömunni. Ástæðan: ég var einfaldlega ekki nógu skemmtileg. Ég spila ekki á gítar og svo er allt asnalegt sem ég leira. Ég hafði greinilega ofmetið þörf barnsins fyrir nánara samneyti við móður sína. Einn morguninn vaknaði ég við ofurlitla rödd sem sagði: "Ég vil fara í leikskólann minn. Hvar er leikskólinn minn?" Eftir stuttan landafræðitíma þarna í morgunsárið lofaði ég henni að við skyldum finna annan leikskóla handa henni.

Það reyndist þrautin þyngri að vinna sig í gegnum þann aragrúa leikskóla sem í boði eru. Fyrst er nú að ákveða hvaða stefnu í uppeldismálum maður aðhyllist, ef maður hefur þá yfirleitt eitthvert vit á því. Er það hin ítalska Emilio Reggio-stefna, eða The new world Montessori eða ætti ég að senda hana í biblíuskóla sem ber nafnið The little sacred lambs of God's school (Skóli litlu útvöldu guðslambanna). Nú svo er það auðvitað Kabbalah centre for children, þar sem þotuliðið kýs að hafa börnin sín, eða ætti ég kannski bara að senda hana í gyðingaleikskóla og demba henni í það að læra hebresku. Ég spurði nokkrar bandarískar mæður sem ég þekki hér ráða og það stendur ekki á svari. Oftar en ekki hef ég verið spurð hvort hún hafi verið metin. Has she been valued? Nei, hún hefur ekki farið í gegnum neitt mat, viðurkenni ég skömmustulega, er það slæmt? Ég fæ svona meðaumkunaraugnaráð og síðan er það útskýrt fyrir mér varlega að það sé bara miklu betra að láta meta hana, því hvernig átt þú að geta ákveðið þetta, það er svo margt sem þarf að taka með í reikninginn. Já, þetta er eflaust alveg rétt, ég get ekkert ákveðið þetta bara sí sona.

Svo er það nú líka stórborgarfaktorinn, ekki vil ég að barnið gangi í leikskóla undir stjórn fólks sem hefur langan glæpaferil að baki og gæti misst sig í að eitra fyrir öllum á froskadeild. Mér er vinsamlegast bent á netþjónustu sem sérhæfir sig í að grafa upp persónulegar upplýsingar um einstaklinga og fyrirtæki gegn vægri þóknun. Mér er einnig tjáð að það muni sannarlega koma mér á óvart hvað þeir geti grafið upp um mig ef út í það væri farið en meira bara svona upp á grín. Mér finnst tilhugsunin heldur ógeðfelld. Ekki langar mig til að njósna um fólk, mér finnst ég einfaldlega ekki hafa neinn rétt til þess. Þetta minnir mig á gamla vinkonu mína sem var haldin þungum framtíðar- og farborðakvíða. Fletti mönnum upp hjá skattinum til að ganga úr skugga um að þar færi eigulegur maður eða þurfalingur. Vann alltaf heimavinnuna sína.

Fyrsti leikskólinn sem ég heimsótti og jafnframt sá síðasti var valinn vegna nálægðar við heimilið. Honum stjórnar kona sem gæti verið amma mín. Skólinn er lítill, aðeins níu nemendur og tveir kennarar. Börnin eru á aldrinum tveggja til fimm ára. Niðurnjörvuð stundaskrá, ég rek augun í fögin, landafræði og saga. Kennirðu börnunum mannkynssögu svona ungum? Já, væna, við byrjum á að ræða við þau um grundvallaratriði borgarastríðsins. Stuttu síðar: Nei, væna mín, ég var að fíflast í þér, við leitumst bara við að skýra fyrir þeim fortíð, nútíð og framtíð. Svo sýndi hún mér möppuna sem ætluð var barninu mínu og ítrekaði við mig að gæta þess vel í lok hvers dags hvort barninu fylgdi einhver heimavinna. Þarf hún að læra heima? spurði ég undrandi. Þurfum við það ekki öll? svaraði hún að bragði.